KOONNEKIZAA
Member
- คะแนน react
- 0
รอหนุกจิงต่อด่วน
พงศาวดารของ darkul
- ผู้เริ่มกระทู้ darkul
- เริ่มวันที่
darkul
Member
- คะแนน react
- 0
ค่ำคืนในคุก
บท เฟเรนซ์ ปุสกาส
เสียงกรีดร้องดังไปทุกที่ เปวลไฟเผาเมืองร้อนระอุ ข้ายืนอยู่หน้าบัลลังก์จ้องมองกษัตริย์แห่งมอสการ์ดผู้นั่งทอดหลังเอามือซ้ายจับที่ขมับ มือขวากำลังลูบศรีษะราชธิดาน้อยผู้กำลังนั่งกอดพระชงค์พระบิดา น้ำตาของนางใหลอาบแก้ม
"ฝ่าบาท ได้โปรดหนีภัยไปพร้อมข้าเถิด บัดนี้ข้าศึกมันกระทำการระยำนัก ไม่ช้าพวกมันจะบุกเข้าตำหนัก หมายปลงค์พระชมน์ของพระองค์"
ข้าพูดพร้อมกับคุกเข่าให้พระองค์ กษัตริษ์นิ่งเฉยกับคำพูดของของข้า
"ได้โปรดเถิดพระองค์ ขักช้าไปจะทันการณ์"
กษัตริย์แหงนหน้า
"จะให้ข้าหนีรึ? ไร้เกรียติสิ้นดี นครแห่งนี้มีกษัตริย์ปกครองมากว่าพันปี แล้วจะให้ข้าหนีรึ บรรพกษัตริย์ทั้งสามสิบสามพระองค์จะสาปแช่งข้ากันพอดี ในเมื่อมันล้มสลายก็ให้ข้าตายเป็นผีไปพร้อมกับมันเสียดีกว่า"
"แต่พระสามารถไปกับรวบรวมผู้คนกลับมาทวงสิทธิ์ในบัลลังก์ได้"
ข้าต้องพูดอะไรก็ได้ที่ทำพระองค์ไปกับข้า เท่าที่ข้าจะนึกออก
"บัลลังก์รึ จะต้องมีใครตายเพื่อข้าอีก พอกันทีมาถึงบัดนี้แล้วก็ให้มันจบสิ้นไปเสียที"
องค์กษัตริย์ลุกขึ้นจุงมือราชธิดาน้อน้อยมาส่งให้ข้า
"เฟเรนซ์ เจ้าจงนำผู้คนที่เหลือรอดพร้อม โซเพีย ธิดาของข้าไปยังป่าเมิร์กวู้ด ณ ที่แห่งนั้นเจ้าจะพบสหายเก่าแก่ของข้า เขาจะช่วยเจ้า"
"แต่ ฝ่าบาท..."
องค์กษัตริย์พูดสวนกลับมาทันที เกือบจะเป็นการตวาด
"ข้ายังเป็นกษัตรย์หรือไม่ ข้ายังสั่งเจ้าได้อยู่ใหม เฟเรนซ์"
ข้าจำใจต้องพาองค์หญิงน้อยโซเฟียไปตามบัญชา
"ตามข้ามา กษัตริย์อยู่ข้างในนี้ ข้าเห็น"
เสียงไอ้บ็องจานี่ เบ็ตตร้า คนทรยศ มันแอบลอบเปิดประตูเมืองข้าศึก ไอ้สารเลว ข้าต้องฆ่ามันให้ได้สักวัน
ข้าตื่นขึ้นบนเตียงหญ้าฟางในห้องขังใต้ปราสาทที่ข้าใช้นอนมาสิบกว่าวัน บ้าจริง เรื่องเก่าๆแบบนี้ยังเก็บมาฝันอีก ท่านdarkulนะท่าน จะขังข้าทั้งที ก้ไม่คิดจะสอบสวนกันเลย เจ้าลูเซียเล่นลูกไม้อะไรกับท่านถึงเชื่อมันง่ายดายนัก เป็นพระอยู่ใกล้ชิดพระเจ้าดีดีไม่ชอบเสียแล้ว ข้าก็ไม่อยากเข้าไปยุ่งการเมืองของพวกพระหรอกนะ แต่อย่างไงเจ้าต้องได้เจอดีแน่ลูเซีย
บท เฟเรนซ์ ปุสกาส
เสียงกรีดร้องดังไปทุกที่ เปวลไฟเผาเมืองร้อนระอุ ข้ายืนอยู่หน้าบัลลังก์จ้องมองกษัตริย์แห่งมอสการ์ดผู้นั่งทอดหลังเอามือซ้ายจับที่ขมับ มือขวากำลังลูบศรีษะราชธิดาน้อยผู้กำลังนั่งกอดพระชงค์พระบิดา น้ำตาของนางใหลอาบแก้ม
"ฝ่าบาท ได้โปรดหนีภัยไปพร้อมข้าเถิด บัดนี้ข้าศึกมันกระทำการระยำนัก ไม่ช้าพวกมันจะบุกเข้าตำหนัก หมายปลงค์พระชมน์ของพระองค์"
ข้าพูดพร้อมกับคุกเข่าให้พระองค์ กษัตริษ์นิ่งเฉยกับคำพูดของของข้า
"ได้โปรดเถิดพระองค์ ขักช้าไปจะทันการณ์"
กษัตริย์แหงนหน้า
"จะให้ข้าหนีรึ? ไร้เกรียติสิ้นดี นครแห่งนี้มีกษัตริย์ปกครองมากว่าพันปี แล้วจะให้ข้าหนีรึ บรรพกษัตริย์ทั้งสามสิบสามพระองค์จะสาปแช่งข้ากันพอดี ในเมื่อมันล้มสลายก็ให้ข้าตายเป็นผีไปพร้อมกับมันเสียดีกว่า"
"แต่พระสามารถไปกับรวบรวมผู้คนกลับมาทวงสิทธิ์ในบัลลังก์ได้"
ข้าต้องพูดอะไรก็ได้ที่ทำพระองค์ไปกับข้า เท่าที่ข้าจะนึกออก
"บัลลังก์รึ จะต้องมีใครตายเพื่อข้าอีก พอกันทีมาถึงบัดนี้แล้วก็ให้มันจบสิ้นไปเสียที"
องค์กษัตริย์ลุกขึ้นจุงมือราชธิดาน้อน้อยมาส่งให้ข้า
"เฟเรนซ์ เจ้าจงนำผู้คนที่เหลือรอดพร้อม โซเพีย ธิดาของข้าไปยังป่าเมิร์กวู้ด ณ ที่แห่งนั้นเจ้าจะพบสหายเก่าแก่ของข้า เขาจะช่วยเจ้า"
"แต่ ฝ่าบาท..."
องค์กษัตริย์พูดสวนกลับมาทันที เกือบจะเป็นการตวาด
"ข้ายังเป็นกษัตรย์หรือไม่ ข้ายังสั่งเจ้าได้อยู่ใหม เฟเรนซ์"
ข้าจำใจต้องพาองค์หญิงน้อยโซเฟียไปตามบัญชา
"ตามข้ามา กษัตริย์อยู่ข้างในนี้ ข้าเห็น"
เสียงไอ้บ็องจานี่ เบ็ตตร้า คนทรยศ มันแอบลอบเปิดประตูเมืองข้าศึก ไอ้สารเลว ข้าต้องฆ่ามันให้ได้สักวัน
ข้าตื่นขึ้นบนเตียงหญ้าฟางในห้องขังใต้ปราสาทที่ข้าใช้นอนมาสิบกว่าวัน บ้าจริง เรื่องเก่าๆแบบนี้ยังเก็บมาฝันอีก ท่านdarkulนะท่าน จะขังข้าทั้งที ก้ไม่คิดจะสอบสวนกันเลย เจ้าลูเซียเล่นลูกไม้อะไรกับท่านถึงเชื่อมันง่ายดายนัก เป็นพระอยู่ใกล้ชิดพระเจ้าดีดีไม่ชอบเสียแล้ว ข้าก็ไม่อยากเข้าไปยุ่งการเมืองของพวกพระหรอกนะ แต่อย่างไงเจ้าต้องได้เจอดีแน่ลูเซีย
แก้ไขล่าสุด:
darkul
Member
- คะแนน react
- 0
ผีเสื้อ หิ่งห้อยและแมงมุม
บท มอร์เต่น กัซ พรีเดอร์สัน
ขณะที่เรากำลังรบกับพวกกองโจร พวกมันยังสู้กับเราได้อย่างห้าวหาญทั้งๆฝ่ายมันเองล้มตายไปหลายสิบคน แต่ทันทีที่ไอเซนซ์ตัดท์ผู้นำของมันล้มลง กำลังใจในการรบของพวกมันก็หายไปในพริบตา บุรุษผู้นี้คงเป็นที่รักของพวกมันอย่างแท้จริง ผู้ที่จัดการเจ้านั้นได้กลับไม่ใช่ทหารของเรา แต่เป็นดอลาน่าเอลฟ์รูปงามผู้เคยช่วยเหลือในการตั้งถิ่นฐาน ข้าเข้าไปเพื่อแสดงความเคารพกับเขา แต่ดูเหมือนเขาไม่สนใจข้าสักเท่าไร เขาเดินเข้าไปสวมกอดกับท่านเฟเรนซ์ ข้าหันมาสั่งการณ์พวกทหารและจัดการกับเชลย เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยก็ได้เวลาเดินทางกลับเสียที ดอร์ลาน่าดูจะสนใจเจ้าเดวอนเป็นพิเศษ สักพักเขาก็ควบม้ามาตีคู่กับท่านเฟเรนซ์และข้า
“ไง กัซ ทำงานกับเฟเรนซ์เจ้าต้องเหนื่อยหน่อยนะ”
ดอลาน่าพูดและยิ้มให้ข้า ข้าชักสงสัยอะไรในตัวเขาแล้วสิ
“รู้ใหมว่าช่วงนี้ในป่า มีผีเสื้อ หิ่งห้อยและแมลงอื่นเยอะเป็นพิเศษ”
เขาพูดขึ้นมาโดยข้าไม่รู้ว่าพูดกับใคร
“ก็ดีนะสิ ป่าของพวกท่านคงสวยงามขึ้น ชีวิตของท่านน่าอภิรมณ์ดีแท้”
ท่านเฟเรนซ์กล่าวตอบ
“อาจจะดูดีสำหรับพวกท่าน แต่มันเป็นการบอกว่าในป่ามีเรื่องผิดปรกติ”
ท่านเฟเรนซ์และข้าทำหน้าสงสัย
“แมงมุมแบล็กโกสต์ลดจำนวนลงอย่างรวดเร็ว ซึ่งมันกินแมลงเป็นอาหาร”
“แล้วทำไมรึ มันไม่ดีหรือไงครับ ที่ป่าของท่านมีผีเสื้อและหิ่งห้อยเยอะขึ้น”
ข้าถาม
“อาจจะดูดีสำหรับพวกท่านนะ แต่มันทำให้ระบบหลายอย่างในป่าเปลี่ยนแปลง ข้าขี้เกรียจอธิบาย จะพูดเฉพาะเรื่องที่วกท่านควรจะรับรู้แล้วกัน พิษแมงมุมชนิดนี้มีทำให้กล้ามเนื้ออ่อนแรง สามารถทำให้เป็นอัมพฤกได้ และข้าลองสำรวจในป่า ข้าพบว่ามีพรานป่าออกจับแมงมุมชนิดนี้ พวกท่านคงรู้นะว่าเอาไปทำอะไร”
ดอร์ลาน่าโยนขวดยาให้ข้ากับท่านเฟเรนซ์คนละขวด
“ยาแก้พิษ เพื่อมีโอกาศได้ใช้”
หลังจากพูดเสร็จดอร์ลาน่าก็ควบม้าตีจากเราไป ท่านเฟเรนซ์โยนขวดยาที่ได้มาให้ข้าแล้วชี้ไปที่หอระฆังของโบสถ์ที่มองเห็นจากนอกกำแพง
บท มอร์เต่น กัซ พรีเดอร์สัน
ขณะที่เรากำลังรบกับพวกกองโจร พวกมันยังสู้กับเราได้อย่างห้าวหาญทั้งๆฝ่ายมันเองล้มตายไปหลายสิบคน แต่ทันทีที่ไอเซนซ์ตัดท์ผู้นำของมันล้มลง กำลังใจในการรบของพวกมันก็หายไปในพริบตา บุรุษผู้นี้คงเป็นที่รักของพวกมันอย่างแท้จริง ผู้ที่จัดการเจ้านั้นได้กลับไม่ใช่ทหารของเรา แต่เป็นดอลาน่าเอลฟ์รูปงามผู้เคยช่วยเหลือในการตั้งถิ่นฐาน ข้าเข้าไปเพื่อแสดงความเคารพกับเขา แต่ดูเหมือนเขาไม่สนใจข้าสักเท่าไร เขาเดินเข้าไปสวมกอดกับท่านเฟเรนซ์ ข้าหันมาสั่งการณ์พวกทหารและจัดการกับเชลย เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยก็ได้เวลาเดินทางกลับเสียที ดอร์ลาน่าดูจะสนใจเจ้าเดวอนเป็นพิเศษ สักพักเขาก็ควบม้ามาตีคู่กับท่านเฟเรนซ์และข้า
“ไง กัซ ทำงานกับเฟเรนซ์เจ้าต้องเหนื่อยหน่อยนะ”
ดอลาน่าพูดและยิ้มให้ข้า ข้าชักสงสัยอะไรในตัวเขาแล้วสิ
“รู้ใหมว่าช่วงนี้ในป่า มีผีเสื้อ หิ่งห้อยและแมลงอื่นเยอะเป็นพิเศษ”
เขาพูดขึ้นมาโดยข้าไม่รู้ว่าพูดกับใคร
“ก็ดีนะสิ ป่าของพวกท่านคงสวยงามขึ้น ชีวิตของท่านน่าอภิรมณ์ดีแท้”
ท่านเฟเรนซ์กล่าวตอบ
“อาจจะดูดีสำหรับพวกท่าน แต่มันเป็นการบอกว่าในป่ามีเรื่องผิดปรกติ”
ท่านเฟเรนซ์และข้าทำหน้าสงสัย
“แมงมุมแบล็กโกสต์ลดจำนวนลงอย่างรวดเร็ว ซึ่งมันกินแมลงเป็นอาหาร”
“แล้วทำไมรึ มันไม่ดีหรือไงครับ ที่ป่าของท่านมีผีเสื้อและหิ่งห้อยเยอะขึ้น”
ข้าถาม
“อาจจะดูดีสำหรับพวกท่านนะ แต่มันทำให้ระบบหลายอย่างในป่าเปลี่ยนแปลง ข้าขี้เกรียจอธิบาย จะพูดเฉพาะเรื่องที่วกท่านควรจะรับรู้แล้วกัน พิษแมงมุมชนิดนี้มีทำให้กล้ามเนื้ออ่อนแรง สามารถทำให้เป็นอัมพฤกได้ และข้าลองสำรวจในป่า ข้าพบว่ามีพรานป่าออกจับแมงมุมชนิดนี้ พวกท่านคงรู้นะว่าเอาไปทำอะไร”
ดอร์ลาน่าโยนขวดยาให้ข้ากับท่านเฟเรนซ์คนละขวด
“ยาแก้พิษ เพื่อมีโอกาศได้ใช้”
หลังจากพูดเสร็จดอร์ลาน่าก็ควบม้าตีจากเราไป ท่านเฟเรนซ์โยนขวดยาที่ได้มาให้ข้าแล้วชี้ไปที่หอระฆังของโบสถ์ที่มองเห็นจากนอกกำแพง
แก้ไขล่าสุด:
DeletedUser
Guest
หมดละหรอทำไมหมดเร็วนักอ่ะ
DeletedUser
Guest
โฮ่ๆเดี๋ยวโม้ต่อให้ไหมแล้วคุณค่อยมาต่ออีกที^^
DeletedUser
Guest
มีนิยายภาค 2 ยังงี้น่าอ่านขอบคุณครับ
DeletedUser
Guest
สุดยอดครับDeletedUser
Guest
อ่านสนุกดีนะคะ
+ค่ะ
+ค่ะ
DeletedUser
Guest
เดี๋ยวนี้ฟอรั่มเว็บนี้มีข้อความว่า The forum is offline for maintenance บ้างกระทู้ด้วยเเหละ
DeletedUser
Guest
สุขสันต์วันเกิดนะครับพี่ปอนด์ ไม่เห็นไปตอบในฟอรั่มบ้างเลย
DeletedUser
Guest
ก็บอกเเล้วไม่ว่าง
darkul
Member
- คะแนน react
- 0
พระกับทหาร
บท มอร์เต่น กัซ พรีเดอร์สัน
ก่อนที่จะท่านเฟเรนซ์จะไปนอนในห้องขังใต้ดิน ท่านทิ้งภารกิจให้ข้าทำชิ้นหนึ่ง และข้ากำลังทำมันอยู่ในตอนนี้ ข้าอยู่ที่ห้องนอนขององค์สังฆราช ข้าใช้มือบีบปากของท่านแล้วค่อยๆบรรจงเทยาที่ท่านดอร์ลาน่าให้มาลงปากท่าน ข้าต้องลอบเข้าห้องรรทมทำเช่นนี้มาสัปดาห์หนึ่งแล้วท่านถึงสามารถลุกขึ้นมานั่งกึ่งนอนและป้อนยาตัวเองได้ข้าต้องกำชับให้อย่าได้แสดงว่าอาการทุเลาให้ใครจับได้ องค์สังฆราชให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี จวบจนได้เวลาหนึ่งเดือนท่านสามารถเดินได้ ข้าจึงหาทางลอบพาตัวลงไปหาท่านเฟเรนซ์ที่คุกใต้ดิน
"นีเองรึ บุรุษผู้เป็นที่กล่าวขาน โชคชะตาเล่นตลกกับท่านเสียแล้ว"
องค์สังฆราชพุดกับท่านเฟเรนซ์
"ไม่ใช่โชคชะตาหรอกพระองค์ หากแต่เป็นคนเดียวกับที่ทำให้พระองค์ต้องนอนฝันหวานบนเตียงเกือบครึ่งปี"
ประมุขแห่งศาสนจักรมองอย่างสนเท่ห์ แล้วก็แย้มปากยิ้ม
"ท่านคิดว่าข้าจะเชื่อรึ ท่านแม่ทัพ"
"งั้นข้าถามว่าท่านให้แหวนประมุขแก่เขาหรือไม่"
องค์สังฆราชนิ่งไปอยู่ครู่หนึ่ง
"ท่านแม่ทัพต้องการข้าตอบแทนท่านเช่นใด"
ท่านเฟเรนซ์ออกมาเบาๆหัวเราะ
"อย่างแรกก็เอาตัวข้าออกจากคุกเน่าๆนี้เสียก่อน และประกาศให้Lord Dekerich Darkula เป็นกษัตริย์ภายใต้ศาสนจักร"
"หาทางปลดปล่อยตัวท่านนั้นไม่ยากเพียงแต่ใช้เวลาสักหน่อย แต่จะให้เขาสถาปนาตัวเองคงยากยิ่ง "
"ใครว่าจะให้เขาสถาปนาตัวเอง แต่จะเป็นบัญชาจากพระผู้เจ้าต่างหาก และแผนปลดปล่อยตัวข้าก็มีอยู่แล้วขอท่านกลับไปนอนนิ่งๆที่เตียงเท่านั้น"
"หากแผนการดีเลิศ ข้าก็จะกลับไปเป็นศพตายซากที่เดิม"
บท มอร์เต่น กัซ พรีเดอร์สัน
ก่อนที่จะท่านเฟเรนซ์จะไปนอนในห้องขังใต้ดิน ท่านทิ้งภารกิจให้ข้าทำชิ้นหนึ่ง และข้ากำลังทำมันอยู่ในตอนนี้ ข้าอยู่ที่ห้องนอนขององค์สังฆราช ข้าใช้มือบีบปากของท่านแล้วค่อยๆบรรจงเทยาที่ท่านดอร์ลาน่าให้มาลงปากท่าน ข้าต้องลอบเข้าห้องรรทมทำเช่นนี้มาสัปดาห์หนึ่งแล้วท่านถึงสามารถลุกขึ้นมานั่งกึ่งนอนและป้อนยาตัวเองได้ข้าต้องกำชับให้อย่าได้แสดงว่าอาการทุเลาให้ใครจับได้ องค์สังฆราชให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี จวบจนได้เวลาหนึ่งเดือนท่านสามารถเดินได้ ข้าจึงหาทางลอบพาตัวลงไปหาท่านเฟเรนซ์ที่คุกใต้ดิน
"นีเองรึ บุรุษผู้เป็นที่กล่าวขาน โชคชะตาเล่นตลกกับท่านเสียแล้ว"
องค์สังฆราชพุดกับท่านเฟเรนซ์
"ไม่ใช่โชคชะตาหรอกพระองค์ หากแต่เป็นคนเดียวกับที่ทำให้พระองค์ต้องนอนฝันหวานบนเตียงเกือบครึ่งปี"
ประมุขแห่งศาสนจักรมองอย่างสนเท่ห์ แล้วก็แย้มปากยิ้ม
"ท่านคิดว่าข้าจะเชื่อรึ ท่านแม่ทัพ"
"งั้นข้าถามว่าท่านให้แหวนประมุขแก่เขาหรือไม่"
องค์สังฆราชนิ่งไปอยู่ครู่หนึ่ง
"ท่านแม่ทัพต้องการข้าตอบแทนท่านเช่นใด"
ท่านเฟเรนซ์ออกมาเบาๆหัวเราะ
"อย่างแรกก็เอาตัวข้าออกจากคุกเน่าๆนี้เสียก่อน และประกาศให้Lord Dekerich Darkula เป็นกษัตริย์ภายใต้ศาสนจักร"
"หาทางปลดปล่อยตัวท่านนั้นไม่ยากเพียงแต่ใช้เวลาสักหน่อย แต่จะให้เขาสถาปนาตัวเองคงยากยิ่ง "
"ใครว่าจะให้เขาสถาปนาตัวเอง แต่จะเป็นบัญชาจากพระผู้เจ้าต่างหาก และแผนปลดปล่อยตัวข้าก็มีอยู่แล้วขอท่านกลับไปนอนนิ่งๆที่เตียงเท่านั้น"
"หากแผนการดีเลิศ ข้าก็จะกลับไปเป็นศพตายซากที่เดิม"
DeletedUser
Guest
ประเดิมๆ^^
ความจริงสังฆราชยุโรปนี่เป็นพระสันตะปาปาหรือเปล่าครับ
ความจริงสังฆราชยุโรปนี่เป็นพระสันตะปาปาหรือเปล่าครับ