ค่ำคืนในคุก
บท
เฟเรนซ์ ปุสกาส
เสียงกรีดร้องดังไปทุกที่ เปวลไฟเผาเมืองร้อนระอุ ข้ายืนอยู่หน้าบัลลังก์จ้องมองกษัตริย์แห่งมอสการ์ดผู้นั่งทอดหลังเอามือซ้ายจับที่ขมับ มือขวากำลังลูบศรีษะราชธิดาน้อยผู้กำลังนั่งกอดพระชงค์พระบิดา น้ำตาของนางใหลอาบแก้ม
"ฝ่าบาท ได้โปรดหนีภัยไปพร้อมข้าเถิด บัดนี้ข้าศึกมันกระทำการระยำนัก ไม่ช้าพวกมันจะบุกเข้าตำหนัก หมายปลงค์พระชมน์ของพระองค์"
ข้าพูดพร้อมกับคุกเข่าให้พระองค์ กษัตริษ์นิ่งเฉยกับคำพูดของของข้า
"ได้โปรดเถิดพระองค์ ขักช้าไปจะทันการณ์"
กษัตริย์แหงนหน้า
"จะให้ข้าหนีรึ? ไร้เกรียติสิ้นดี นครแห่งนี้มีกษัตริย์ปกครองมากว่าพันปี แล้วจะให้ข้าหนีรึ บรรพกษัตริย์ทั้งสามสิบสามพระองค์จะสาปแช่งข้ากันพอดี ในเมื่อมันล้มสลายก็ให้ข้าตายเป็นผีไปพร้อมกับมันเสียดีกว่า"
"แต่พระสามารถไปกับรวบรวมผู้คนกลับมาทวงสิทธิ์ในบัลลังก์ได้"
ข้าต้องพูดอะไรก็ได้ที่ทำพระองค์ไปกับข้า เท่าที่ข้าจะนึกออก
"บัลลังก์รึ จะต้องมีใครตายเพื่อข้าอีก พอกันทีมาถึงบัดนี้แล้วก็ให้มันจบสิ้นไปเสียที"
องค์กษัตริย์ลุกขึ้นจุงมือราชธิดาน้อน้อยมาส่งให้ข้า
"เฟเรนซ์ เจ้าจงนำผู้คนที่เหลือรอดพร้อม โซเพีย ธิดาของข้าไปยังป่าเมิร์กวู้ด ณ ที่แห่งนั้นเจ้าจะพบสหายเก่าแก่ของข้า เขาจะช่วยเจ้า"
"แต่ ฝ่าบาท..."
องค์กษัตริย์พูดสวนกลับมาทันที เกือบจะเป็นการตวาด
"ข้ายังเป็นกษัตรย์หรือไม่ ข้ายังสั่งเจ้าได้อยู่ใหม เฟเรนซ์"
ข้าจำใจต้องพาองค์หญิงน้อยโซเฟียไปตามบัญชา
"ตามข้ามา กษัตริย์อยู่ข้างในนี้ ข้าเห็น"
เสียงไอ้บ็องจานี่ เบ็ตตร้า คนทรยศ มันแอบลอบเปิดประตูเมืองข้าศึก ไอ้สารเลว ข้าต้องฆ่ามันให้ได้สักวัน
ข้าตื่นขึ้นบนเตียงหญ้าฟางในห้องขังใต้ปราสาทที่ข้าใช้นอนมาสิบกว่าวัน บ้าจริง เรื่องเก่าๆแบบนี้ยังเก็บมาฝันอีก ท่านdarkulนะท่าน จะขังข้าทั้งที ก้ไม่คิดจะสอบสวนกันเลย เจ้าลูเซียเล่นลูกไม้อะไรกับท่านถึงเชื่อมันง่ายดายนัก เป็นพระอยู่ใกล้ชิดพระเจ้าดีดีไม่ชอบเสียแล้ว ข้าก็ไม่อยากเข้าไปยุ่งการเมืองของพวกพระหรอกนะ แต่อย่างไงเจ้าต้องได้เจอดีแน่ลูเซีย